23 de octubre de 2012

Rescatando: Toma II

A pesar de estar casi sin palabras, hoy la palabra que rescato es, sin duda, SALUD.(pinchando en la palabra está el post completo)
"Salud, la que  valor al dinero y sentido al amor. Cuando desaparece, se van la paz, la calma, la felicidad, la comodidad y, muchas veces, la independencia también." 
"Una enfermedad que sólo el nombre ya parece desgarrador en si mismo: cáncer. ¿Quién no conoce a alguien que haya tenido o tenga cáncer? una enfermedad que se vuelve terriblemente familiar. El camino es duro, largo, y lleno de piedras pero son muchos los que consiguen vencerlo, por ello, para todos los que ahora se encuentran bajo la tormenta, no perdamos la ilusión de ganar la batalla. Salud para dormir sin miedo. Salud para despertarnos sin angustia. Salud para seguir poniéndo banda sonora a nuestra vida."



Los latidos del corazón, amplificados, resuenan en este silencio en soledad. Llevo toda la noche despierta, esparciendo la angustia por la almohada. Me llegan más noticias tristes desde Copenhague, y me quedo tiritando en una esquina, sin saber qué hacer. Mientras, miles de pensamientos se atropellan entre sí. Y es que, ¿qué hace uno cuando le dicen que alguien a quién quiere mucho se está quedando sin aire? Siento una pena de esa que hiela, con la sensación de haber agotado todas las lágrimas del mundo. Siento rabia de que la vida sea así de injusta; impotencia de no poder solucionar la situación; miedo de que suceda lo que pronostican. Pero sobretodo siento pena, mucha pena viendo como este huracán que ha llegado por sorpresa esté arrasándolo todo de esta forma. Él es un amigo, una burbuja. Es ese arquitecto de lados incorrectos del que a veces os hablo. Es quién guarda secretos. Y también quién me ha hecho cómplice de muchos de los suyos. Y llevo toda la noche pensando en tantas cosas... Pero desde ayer, tras recibir la noticia no he podido dejar de pensar en ella. Ella que no sabe nada de lo que está ocurriendo. Ella con la que un día intercambió trozos de corazón, y con la que sé que tienen algo pendiente por decirse. No sé vosotros, pero yo si fuese ella me gustaría verle aunque fuese un minuto, aunque fuese a través de un cristal. ¿Por qué nos da tanto miedo cuando un médico nos pone fecha de caducidad? Quizás porque nos recuerda lo que durante tanto tiempo obviamos: que esto tiene fin. Pero sobretodo porque el fin lo vemos más cercano que nunca. Y yo no quiero fin. No quiero el fin ahora. Pero la vida tiene esa parte impasible de que le da igual lo que nosotros podamos desear...

22 comentarios:

  1. Que fuerte, de verdad que siento tu dolor, ahora mismo yo tampoco soy la mejor para darte animos pero te los doy igualmente; la salud: siempre acudimos a ella cuando otras cosas no van bien, es como un tópico pero es la verdad verdadera, como muy bien dices a veces pasan cosas con independencia de si las quieres o no y cuando no las quieres van a pasar igual, así que lo que tenemos que hacer es aceptarlas pues creo que sufriremos menos y sobrellevarlas de la mejor manera que podamos hacerlo. Un beso y abrazo fuerte. Ana.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, parece tópico pero es la verdad, sin salud no puede haber nada más. La vida tiene estas cosas, que llegan y te desarman, aceptarlas es difícil, pero hay que intentar sobrellevarlas como podamos. Gracias Ana, un beso.

      Eliminar
  2. Pffffffffffff me mataste. Es demoledor este post, mas cuando hemos visto sufrir de cerca a un enfermo con ese pronóstico. Mirá, ni me atrevo a pronunciar esa mala palabra.

    Intuyo que es una persona muy joven y eso es lo que lo vuelve mas doloroso. Sabemos que aquí estamos de paso, pero sucede que la mayoría antes hace unas cuántas cosas que por lo visto tu amigo las tiene pendientes. Yo confío en que va a vivir por eso, para cumplir eso. No importa el tiempo que sea, importa la intensidad de lo que quiera vivir. Ojalá pueda verse con ella, ojalá puedan atravesar el cristal, ojalá el médico se haya equivocado, ojalá el aire le vuelva a llenar los pulmones.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Aquí todo está siendo rápido, nos está llevando por delante sin darnos tiempo a poder pensar qué sucede...
      Sí, me temo que siempre es temprano para irse, pero en este caso creo que es demasiado temprano. Ha tenido una vida intensa y ojalá se cumpla todo eso que dices, Pato. Se lo merece, se lo merece de verdad. ¿Sabes? nos hemos hecho una promesa, si sale de todo esto, Buenoa Aires nos espera. Y es que necesitamos eso, buenos-aires. Un abrazo

      Eliminar
  3. Hola Estrógena, bueno, leo tu texto y el anterior y me emociono, porque esos sentimientos me resultan familiares, aunque ahora lejanos en el tiempo, pero muy, muy conocidos. Es difícil encontrar palabras, la salud, que parece algo muy manido, es un tesoro, un gran tesoro.
    Te envío un fuerte abrazo cargado de cariño y energía, porque estos momentos si son con cariño se sobrellevan mucho mejor.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me he emocionado con tu comentario y con tu mail. Gracias de veras Rose, gracias por todo el ánimo. Sí, con cariño todo se lleva mejor, así que estamos intentando enviarle todo el que podamos, seguro que lo nota. Yo confío en que sí.
      Un abrazo para ti también

      Eliminar
  4. Esta no es una entrada para improvisar un comentario sobre la marcha. La esperaba y cómo no, la temía. En este tipo de casos, con el desconocimiento hacia alguien como tú, una desconocida algo "conocida", con la que compartes sentimientos, una se plantea qué decir. Pero quiere decir algo que sea cierto, no palabras que todos sabemos cargadas de buena intención, pero que al saberse sin verdadero contenido, acaban resultando aún más nefastas, si es que eso se puede sentir en el caso que estamos. Por otro lado, piensas que quizás con la mejor de las intenciones, interpretes más de la cuenta, quieras saber más y pasarte de lista, y lo que es peor, hacer aún más daño del que ya existe, vuelvo a repetir, si eso es posible. Quizás, piensa una, sea mejor leer y callar, pero ¡se siente una tan mal! Es tan poco generoso con quien te abre su corazón, en un momento tan decisivo, irte sin decir nada, sólo por miedo...
    Quiero hacerte llegar mi cariño, aunque sea en forma de letras, un abrazo que traspase las fronteras de lo imaginario, empatía, que siempre más o menos claramente, está presente en este blog y compañía. Me gustaría que en tu dolor, que ninguno podemos mitigar, no te sintieras sola, "en esta parte de tu mundo", más acogida y ojalá, te capacitara de una dosis de fuerza extra, que tú ya tienes, pero que nunca es suficiente en estos casos.

    Un abrazo Estrógena.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ooooo... muchas gracias, sé lo que dices, a mi me pasa a veces, que no sabes qué decir pero no quieres irte sin decir nada. Es intenso lo que ahora siento, y de veras que tus palabras me han llegado muy adentro. Son momentos difíciles en los que intento sostenerme y sacar fuerzas. Y sobretodo, no perder la esperanza.
      Otro para ti, Alegría.

      Eliminar
  5. Son de esos posts que no deberían de existir, esos golpes que da la vida, pero no perdamos la poca esperanza que todavía queda. Yo estoy sin palabras con todo esto, como la vida puede arrebatarlo todo de repente y sin poder hacer nada. Cosas como esta nos hacen pensar mucho, y lo veo día a día con los pacientes, nunca pensamos en el final y es doloroso tener que escucharlo y tener que decirlo, porque sin salud nada tiene sentido. Sé que a él le hiciste la promesa de no decírselo a ella, pero llegados a este momento yo rompería la promesa. Yo también querría verlo aunque fuese un minuto, y sé que la situación no es la mejor, que no podrán decirse nada, pero tiene derecho a despedirse. Ojalá todo fuese pesadilla, pero mientras tanto estamos aquí todos para mandarle aire, y a ti un abrazo enorme.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Yaaaa, sin duda, este no tendría que haber existido. Pero no quiero perder la esperanza, quizás sí tiene que existir porque viene a decirnos algo, a hacernos fuertes. Todo traerá un mensaje aunque no siempre lo vemos al principio. Sí, lo he prometido y la cabeza da mil vueltas en si decir o no decir. Por una parte siento que debería mantener la promesa hasta el final, él la hubiese mantenido. Por otra, pienso que a mi me gustaría verle aunque fuese ese minuto. Ojalá. Muchas gracias por todo.

      Eliminar
  6. Bua! esto mueve las entrañas. Por desgracia, sé de lo que hablas, y también en alguien muy cercano y muy joven. Estoy llorando aquí delante, me has removido tanto. A mi me costó mucho superarlo, es normal que uno se derrumbe, nunca estás preparado para decirle adiós a alguien así, tan de repente, tan joven. Sientes tanto dolor y tanta impotencia que hay momentos en los que no hay límite. Llora, pero intenta no venirte abajo, él necesita vuestro apoyo, por algo te lo ha contado a ti antes que a nadie, y os eligió para guardar su secreto. No soy quién para dar consejos y cada uno debe obrar como crea pero yo la llamaría, al menos que pueda decidir si verle o no, por lo que pueda pasar. Qué triste, lo veo todos los días en el hospital pero nunca te acostumbras a ver gente joven en tragos tan difíciles. Un beso cielo. Me tienes aquí.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, por desgracia sabes de lo que hablo. Me temo que no, que uno nunca está preparado para decir adiós de esta forma, de repente, tan joven. Lo sé, por eso aguanto, por eso intento no venirme abajo aunque está siendo imposible en ciertos momentos. Gracias guapa, muchas gracias. Mua

      Eliminar
  7. Teñamos boa enerxía, todo pasa por algo, de esto tamén sacaremos algo bo. Son fortes e ojalá quede todo en unha mala época. Mandarlles boa enerxía, toda a que poidamos. Intenta non virte abaixo, a ningún dos dous lles gustaría verte así. Eres especial, chea de vida e teslla que pasar. Ti podes. Eu por Pablo dende o comenzo pensei que a familia debería de sabelo, eu no seu sitio querría estar ali. E ela eu creo que tamén, se viviron tanto xuntos debe ter a oportunidade de sabelo, e logo que decida. Sairemos de todo isto, xa verás, tesnos aquí a todos coma sempre, sobra xa decilo. Un bico enorme Lu.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Eso espero, que todo quede en unha mala época, da que dentro de moito, moito tempo podamos falar e vela superada todos xuntos. Eu prometín gardar o secreto, pero chegamos a un punto no que a familia tivo que estar presente. E en canto a ela, pois non sei... dende onte, e visto a situación non sei porqué pero non deixei de pensar en ela. Seino, sei que estades ahí coma sempre e por eso me sinto tremendamente orgullosa. Grazas de veras. Outro enorme para ti tamén.

      Eliminar
  8. Siempre he pensado que cuando conceptuamos lo hacemos como si fuésemos el centro de todo ¿¿y si sólo fuésemos parásitos de la vida??

    Un gran abrazo y trata de no desperdiciar el tiempo en lo que no tiene solución; por duro que se lea ES LA VERDAD y todo lo demás debe continuar.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias, pero a veces el dolor es demasiado fuerte y nos hace rendirnos aunque sólo sea por un momento, para luego salir a flote, porque todavía nos queda un rayito de luz para pensar que salir adelante. Esto tiene que continuar, pero todos juntos.
      Otro Drac. Gracias

      Eliminar
  9. Hola linda! qué conmoción, qué de dolor, qué impotencia....... y como en tu anterior post, miedo a darnos cuenta, la verdad es dolorosa........Sólo te mando un abrazo, Gloria.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Gloria, siiii... de todo un poco, la verdad. El miedo bloquea, y de momento sólo queda esperar, aunque en la espera uno pueda desesperarse, también están siempre los momentos de esperanza. Gracias, ha sido recibido. Mua linda!

      Eliminar
  10. No comento en los blogs, por vagancia y por falta de tiempo, pero también porque no sé muchas veces qué decir. Esta vez es muy diferente, me quedé de piedra con todo esto, una desgracia, que nadie se merece pero él mucho menos, siempre fue un luchador y ahora que tenga este final no. Esto da para pensar mucho, a mi me lo ha dado, te replanteas muchas cosas. Hablé con Gonzalo y no sabía qué decirle, nunca lo vi así en toda mi vida. Y a ti más de lo mismo, destrozada. Se me partió el alma, lástima de la distancia y no poder dar ánimos más cercanos, lo dicho, estoy aquí para lo que necesitéis. Si crees que tienes que avisar a Eli, hazlo. Yo la avisaría, si fuese ella querría verlo antes de que fuese tarde, y conociéndola creo que a ella también. Por mucho que haya pasado, con tiempo por medio y aunque ahora tenga otra vida, hay personas que han sido demasiado importantes para nosotros como para no poder despedirlas. Sé que eres fuerte, me lo has demostrado, sé fuerte una vez más ahora que viene lo difícil. Haz lo que creas que debes hacer con el corazón, él lo entendería, a ti siempre te ha entendido como a nadie. Un beso Lucía

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Vaya, sí que has hecho una excepción, pero sí, por desgracia esta vez es diferente a todo lo vivido antes. Ya, yo también lo pienso, nadie se lo merece pero es que él... mucho menos. Su espíritu de lucha nos hace pensar que tendría que poder con esto, pero claro, esto son cosas diferentes. Y tanto que da para pensar, si los días se hacen largos, las noches se están volviendo eternas...pensando y pensando en todo. Gonzalo está fatal, normal, imagínate, todo lo que es para él. Y bueno, yo de Eli me acuerdo mucho, pero no sé qué hacer. Quizás sí, personas que ocuparon un lugar especial, y nos gustaría poder verles por última vez. Lo intento, es lo que toca ahora, aguantar hasta el final. Lo meditaré y a ver... Lo sé, sé que sí, yo a él también. Gracias por los ánimos, muchas gracias, de veras. Mua!

      Eliminar
  11. Lo siento muchísimo .
    Es terrible que la vida te cambie en un segundo por una noticia de una enfermedad y terrible que alguien que quieres pienses que tiene los días contados .
    Este verano se murió mi mejor amigo de la infancia de cáncer .
    Y hace algunos años mi padre de la misma enfermedad .
    Vive el minuto , llamalé ahora mismo , dile que le quieres
    Pero recuerda , que en realidad , nadie está más cerca que nadie de la muerte .

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Cris. Sí, lo es... terrible y desolador. Impotencia y rabia, pero sobretodo pena. Lo sé, todos la tenemos ahí, pero basta que te digan que quedan días contados para que todo se vuelva gris, tremendamente gris. Esto no puede terminarse tan pronto, no puede ser.Muua!

      Eliminar

Cuenta lo que quieras, recuerda que esto es "un sofá para hablar"...

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails