4 de noviembre de 2012

Rescatando: Toma III

The Promise by Bruce Springsteen on Grooveshark música para una promesa...
Me balanceo entre dos palabras para rescatar en estos días, me quedo con PROMESA. (post completo pinchando sobre la palabra)
"Promesa puede ser ofrecimiento o garantía. Pacto quizás. Unas flores o el mar entero. Mi tiempo y mis ganas. Una carta mientras me despido en un aeropuerto. Promesa de una espera, de un nuevo encuentro, allí o allá, con el lugar y la fecha todavía incógnitos pero encontrarse de nuevo y por supuesto, mejorados. Promesa siempre habla de voluntad y compromiso."
"Hay promesas que se hacen sin palabras, ni firmas, ni cuños. Esos compromisos libres, lejos de la palabra obligación. Las promesas siempre esperan ser cumplidas y, hay que cumplirlas hasta el final."

Llegaste y la sorpresa se hizo contigo. Pero supe que algo no bueno pasaba cuando te abracé riendo y tus ojos se inundaron. Creo que mi gesto hizo la pregunta por mi y me dijiste: "lloro por verte, por verte reír como siempre". No tardaste en contarme tu secreto, ese que llevaba semanas contigo a solas. Una vez más mostrabas tu resistencia para soportar las dificultades en soledad. A veces, ver tanta fortaleza junta estremece, y a mi se me partió el alma en mil pedazos. Llegaban los que serían nuestros últimos días hasta hoy, necesitabas que te espantase el miedo, y yo lo intenté aunque no sé si lo conseguí. Yo luchaba por espantar el tuyo mientras el mío me invadía, mi miedo a lo que ahora ocurre. Hubo tiempo para momentos compartidos y mientras, sin perder tu humor particular, hablamos de todo como si el tiempo se nos acabase. Siempre lo hicimos así, agotando hasta el último minuto, prolongando conversaciones que no querían terminar, pero esta vez más que nunca. Y me pediste una promesa: el secreto se quedaría entre nosotros, entre unos que tú habías elegido. No eran familia, y no me sorprendí. Y ahora que nos avisan que se termina el tiempo estoy tentada a romper la promesa. Me siento desleal por romperla pero insensible por no permitir que ella pueda despedirse de ti. Yo si fuese tú, querría que mantuvieses la promesa. Pero si fuese ella, me moría por verte una última vez. Y así estoy, entre aguas y no sé a qué orilla nadar. A mi lo que me gustaría de verdad sería encontrarte al llegar, otra vez más, junto a estos neones. 
 
Nos hicimos la promesa de volver a encontrarnos, quizás en este aeropuerto, o quizás en el último que nos despedimos, pero volver a encontrarnos. Nos hicimos la promesa de que si saltabas esto teníamos que hacer algo inolvidable, de esas cosas que uno no olvida en la vida. Me decías que tú necesitabas aire bueno y me pusiste una canción de Calamaro, ahora prohibida para mi; entonces, nos prometimos Buenos AiresLas noticias que van llegando me sacan el aliento a mi también, pero no quiero perder la esperanza de que ahora falle esa fortaleza que siempre te ha caracterizado. La semana pasada llegó la noticia mala entre las malas, y me acurruqué en este silencio que tiene las manos frías. Sin dormir, sin comer, pensando sin pensar. Es rabia, es impotencia, es dolor. Es vacío, pero sobretodo es la pena que me da tener que decirte adiós. Y entonces pienso que entre nosotros prometimos que no habría nunca adiós. Y esa promesa sí vamos a cumplirla hasta el final. Yo sé que no hay olvido que pueda ganarle la batalla a todo esto que somos tú y yo. 

30 comentarios:

  1. Dios me dejas sin palabras cuando te leo...ahora soy yo la que te digo que en mi blog, y en mi correo tienes un siññon para hablar, para desahogarte, para coger aire, para coger impulso..para llorar o reir, ...
    Muchos besos, mucho ánimo...me encanta como transmites siempre tus sentimientos..o los ajenos.
    Muuuchos besazos!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias por esa invitación a tu particular sofá para hablar, no dudes que lo usaré, gracias guapa. Gracias por todo ese ánimo. Estos sentimientos de aquí son míos, sucesos que ahora están ocurriendo. Muuuaa!!

      Eliminar
  2. Eu non sei que dicir Lu, o tempo ten a última palabra, pero non teñas duda de que o medo seguro que llo espantaches da mellor forma, por algo te elixiu a ti para esto, el a fortaleza veuna en ti, eso está claro. Aínda que de esta vez non o poidas atopar ó lado de esos neóns coma da outra vez, ¿quén nos di que aínda quedan moitas próximas? el é forte, ojalá vos encontrades, e senón como ti dís nunca haberá adiós. Eso é moi bonito poder dicilo de alguén. Moito ánimo, non te me veñas abaixo, ágora hai que estar arriba, mandarlle boa enerxía, e se todo cambiase que te atope como a el lle gustaría. Un besiño enorme.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, sen dúbida o tempo ten as claves, pero ás veces costa tan esperar. Siiiii, ¿quen nos di que nos quedan moitos próximos reencontros? tamén poden equivocarse, non hai que perder a esperanza. Non, eu intento non virme abaixo, hai que aguantar como sexa, poñernos positivos e algo bon sucederá, claro que sí. Outro para ti, guapa!

      Eliminar
  3. Gracias por tus palabras Estrógena y mucho ánimo y fuerzas en tu camino.

    Un gran beso!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. De nada, muchas gracias por ese ánimo que me llega desde mi querida Mrs Boho :) Pronto te queremos de vuelta.
      Muuuuuaa!!!

      Eliminar
  4. Sielo cumplir lo que prometo, por eso prometo poco.

    A veces se promete lo que se desea pero que no está en nuestras manos cumplir. Craso error.
    A veces se cree totalmente lo que se promete y se olvida en cuanto la circunstancia cambia.

    Espero que exista ese areopuerto, ese encuentro.
    Se promete para cumplir.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bien, quizás esa sea la mejor forma, prometer sólo lo que uno puede cumplir.
      Siiiii, cierto, a veces prometemos lo que deseamos aunque luego no podamos cumplirlo. Y otras, pues cuando la circunstancia cambia nosotros también lo hacemos.
      Siiiiiiiiiiiii... deseo ese encuentro, un aeropuerto de nuevo. No he perdido todavía la esperanza de que exista. Gracias por la visita.
      Un saludo

      Eliminar
  5. El dolor que transmites estoy segura de que no es ni la mitad del que sientes... Hoy, estuve repasando los deseos que se generaron de forma automática en la página que pusiste en el post del 21 de enero de este año. No todos se han cumplido... Releo tu post y Buenos Aires cobra sentido. No me veo capaz de soltarte un sermón diciéndote lo bonita que es la vida, porque eso ya lo sabes tú y no creo que nadie tenga que recordártelo. Te mando ánimo y toda mi suerte.

    Besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bueno, la verdad es que el dolor es difícil de medir, pero últimamente no ha sido fácil de soportar. Cuando uno ve la muerte tan cerca en alguien al que quiere pues no es fácil.
      OOooo... recuerdo aquellos deseos, si parece que fue ayer y ya hace casi un año, cómo pasa el tiempo! Siiiii, me temo que Buenos Aires ahora cobra sentido, mucho sentido. Nos lo hemos prometido, y ojalá podamos ir.
      Muuuuchas gracias por todo ese ánimo y toda esa suerte, tiene que funcionar seguro, Imaginativa no falla nunca! :))
      Muuua!

      Eliminar
  6. Preciosa, un testo bellísimo y cargado de melancolía.
    Llego después de un tiempo sin pasar por la blogsfera y te encuentro triste. Espero que no sea nada y que estés bien. Voy a darme una vueltecita por esta tu casa a ver qué ha pasado contigo en estos últimos dos meses.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias, la verdad es que me gustaría que tuviese un poco menos de melancolía. Prometo que el siguiente sea un poco mejor, ojalá pueda serlo.
      Siiiii, triste, muy triste, estos últimos meses han sido muy complicados. En pleno verano se hizo invierno de repente. Si el final del verano nunca fue bueno para mi, este año ha sido para olvidar. Pero confío en los Noviembres, siempre son bonitos, y este no puede fallarme. Muuua guapa! Bienvenida :)

      Eliminar
  7. No comento porque es que no sé qué decir después de todo esto, pero acabo de leerlo y pienso en cómo te vi el otro día y es que me quedo sin saber qué decir pero tampoco puedo irme sin decir nada. Esa sonrisa bonita quiero que salga como siempre, aunque la situación sea demasiado triste. Yo ya te dije que no me atrevo a opinar porque es que no sé qué haría, es muy difícil decidirlo. Pero creo que hagas lo que hagas lo harás bien, porque lo habrás pensado bien y tendrá su porqué, y él estaría de acuerdo contigo. Sé cómo te sientes, es muy, muy triste pero no pierdas esa energía que tienes, aunque sólo puedas verle por un cristal o estar con él unos minutos tienes que pasarle toda la buena energía, porque le llegará seguro. Háblale, dile todo lo que te sucede, todo lo que piensas, seguro que puede sentirlo, y eso quizás te valga para liberarte. Es muy bonito lo que dices, muy triste pero a la vez cargado de fuerza. Ojalá mucha gente pudiese decir lo mismo de alguien y que fuese mutuo, se ha visto lo importante que te consideró a ti haciendo lo que hizo, y es porque eres especial. Un besito enorme sonrisa bonita.
    I.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ooooo... pero si está aquí mi enanita de circo, jejeje. Me encanta encontrarte. No pasa nada, sabes que siempre que quieras puedes comentar lo que se te ocurra, esto es un sofá para hablar. Supongo que ahora nos quedamos todos sin palabras, por las circunstancias, pero bueno, tendrán que cambiar, no? Sí, es difícil decidirlo, la verdad es que para mi lo ha sido, mucho.
      Lo haré, sabes que sí, intentaré enviarle toda la buena energía que pueda. Tiene que llegarle toda la fuerza, todas las ganas que tenemos de que se quede con nosotros por muuuucho tiempo más.
      Sí, la verdad es que es bonito si lo piensas, me siento muy orgullosa de él, lo sabe. Un beso enorme

      Eliminar
  8. Imporesionante entrada, has conseguido emocionarme. Y recapacitar y recoger las palabras, y los pensamientos y amoldarlos a mi experiencia, a mis vivencias. Y concluyo que las mejores promesas son las que no hace falta ni formularlas, las más fuertes son las que no suponen ningún esfuerzo formularlas y menos mantenerlas.

    Todas las demás no dejan de ser ataduras que nos imponemos dudosos de un futuro incierto.

    Impresionante, cómo no, la canción. Es una de las que me falta. Y quién sabe si tendremos ocasión de vivirla el año que viene.

    Besos

    bonus traks:

    Bueno, hicimos una promesa, juramos que la recordaríamos siempre
    No hay retirada, no hay rendición
    Al igual que los soldados en la noche del invierno
    Con la promesa de defender
    No retreat, baby, No Surrender

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ooooo... bueno, espero que la emoción haya sido para bien. Emocionarse siempre está bien, estamos vivos, aunque a veces duela un poco (o mucho). Siiii, esas son las mejores promesas, las verdaderas promesas.
      Esa canción me encanta, pero ese bonus que me pones al final... sin palabras. Nuestro Boss siempre tiene algo para cada momento, por eso es así de grande. Para el año, quizás de nuevo, ojalá.
      Un abrazo!

      Eliminar
  9. Hay promesas que se vuelven difíciles de cumplir, estamos entre la espada y la pared. Yo aquí rompería la promesa, pero igual es mucho decir, pero luego será tarde y entonces no valdrá de nada arrepentirse de no haber avisado. A mi me gustaría despedirme. Qué dura es la vida, ahora viene y se acaba todo así. Sé lo triste que es para ti, lo cuentas y puedo sentirlo, nunca se está preparado para decir adiós a alguien así, pero tú lo dices, entre vosotros no habrá adiós. Quédate con eso, y mientras tanto, por muy poca que quede no perdamos la fé. Un abrazo cielo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, hay promesas difíciles de cumplir quizás porque las circunstancias cambian a cuando has hecho la promesa. Y eso, te sientes así, entre espada y pared. La decisión ya está tomada, no sé si es la correcta pero es la que tras mucho meditar y pensar, he sopesado que era la mejor. Es lo que me ha salido del corazón.
      La vida, esa misma, que viene y va cuando quiere. Nunca, nunca estaremos preparados para decir adiós a quién queremos, aunque sea mayor, aunque sepamos que se acerca el final. Es difícil despedirse de quién quieres, intentaremos que no haya despedida, eso, o perdamos la fé. Gracias por todo, guapa. Muuua!

      Eliminar
  10. ¡Que radical está siendo todo! yo aún no me lo creo, pero esto nos dice que hay que aprovechar el día a día, que mañana a saber dónde estamos. Y a plantearnos muchas cosas y arrepentirnos de tonterías que hacemos y luego no las haríamos, y de por muchas cosas que pasen o muchos enfados tontos que no merecen la pena, después vienen estas cosas y nos hacen ver lo importante. Hacemos promesas que no cumplimos y otras que no podemos cumplir, tú haz lo que crees que tienes que hacer, yo ya sabes que la promesa la hubiese roto hace días pero porque yo soy un romántico y hay personas de las que queremos despedirnos y ellas también quieren despedirse de nosotros. No hay tantas personas importantes en toda tu vida y para alguien que lo fue pues hay que verlo antes de irse a otro sitio, aunque no puedan hablar pues seguro que siente que está allí. Tú tienes que estar tranquila, sabiendo que hiciste lo que podías y hagas lo que hagas Pablo no se enfadaría contigo por nada, conociéndolo estaría muy contento de todo lo lindo que escribes. Y aunque ahora no lo encuentres en ese aeropuerto él te está esperando, a su Luci siempre la esperaría de primero, y no le gustaría ver esa carita triste, porque Luci es la alegría, la risa, el carácter, los viajes, la auténtica, y así queremos verte aunque esto esté siendo brutal y muy rápido todo, y viendo que la vida es injusta con cosas así y luego tanta gente mala por ahí tan alegres. Tú sigue adelante con tu fuerza, con tu ímpetu dentro de lo que puedas por todo lo triste que es esto. Como bien dices entre vosotros no habrá adiós y eso es lo que cuenta, de lo que hay que estar orgulloso, y no dudes por nada que él está orgulloso de ti por eso contó contigo para esto y no con otros, ya demuestra lo importante que eres para él. Un abrazo grande. Mua princesa Lu!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, radical sería una palabra para ponerle a todo esto, porque lo está siendo, sin duda. Sí, estas cosas siempre pensamos que les suceden a otros, y cuando llegan hacen pensar, y mucho. Yo también creo que hay personas importantes en nuestra vida, y que no tendremos muchas personas importantes, entonces estará bien que al menos uno pueda decidir si despedirse o no, aunque no puedan hablar, al menos verlo un rato.
      Lo sé, él allí estaría esperando, y no perdamos la esperanza de que todavía pueda esperarme en ese o en cualquier otro, estaré encantada de que así sea. Claro que lo tengo en cuenta, por supuesto, el ha contado conmigo y sabe que estoy aquí esperándole. Otro enorme para ti Carlos. Muuua!

      Eliminar
  11. Escribiendo como escribes, esta música y sabiendo todo esto es imposible no emocionarse. Es lo que tú dices, que tanta fortaleza junta a veces estremece, pues esa misma es la que él vio en ti para compartir el que era su secreto y para compartir los últimos días. Tuti, sé que esto es muy duro pero también es muy bonito lo que ha hecho, debes de quedarte con eso. Yo ya sabes que rompería la promesa porque creo que deberían despedirse de alguna forma. Ahora no podrá estar esperándote entre esos neones pero él te está esperando igual. Ojalá hubiese ese encuentro, y ese Buenos Aires porque sería la señal de que esto quedó en nada. Pero quédate por encima de todo con lo último, de que entre vosotros nunca habrá adiós. Un abrazo guapa.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Y tanto que estremece, a veces tanta fortaleza junta nos hace temblar. Y yo lo valoro, estoy orgullosa de que así lo haya hecho, y de que haya contado conmigo. Es difícil, pero me ha gustado saberlo, poder animarle dentro de la medida que he podido. Ya, ya lo sé, lo que tanto hablamos, pero sí... yo también creo que al menos debe saberlo, y que ella pueda decidir.
      Ojalá, nunca he deseado tanto un encuentro y un viaje, si sucede va a ser muy, muy especial. Será la evidencia de que pudimos vencer toda esta tormenta. Mua!!

      Eliminar
  12. Si ya muchas veces me emociono leyéndote, hoy ha sido de órdago. Cuánta tristeza, y más sabiendo la historia, ya me contestarás al mail cuando puedas, que estarás ya con bastantes cosas como para hacerlo. A mi me parece que no serías desleal por llamarla y que pueda despedirse, pero eso debes verlo tú, no querría por nada del mundo estar en tu lugar. A ver si estas promesas se pudiesen cumplir y que suene Calamaro. Bikiños

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ooooo... bueno, esto no puede ser, al final os tengo a todos llorando en el sofá... No puede ser! pero bueno, supongo que las cosas han sido así. Sí, es triste, muy triste. Te contestaré, pero es que estuve a mil cosas y no he tenido tiempo, y cuando tenía tiempo no tenía palabras, estaba agotada. Siiiii, que suene Calamaro de nuevo. Muuua guapa!

      Eliminar
  13. Lo que estremece es leerte y pensar en todo esto. Si esto ya se hace difícil de aceptar,en alguien como él mucho más, la fortaleza que siempre tuvo nos choca verlo ahora así, y sabiendo el pronóstico. Gente así no es la que tiene que irse, pero la vida es así. Digo lo mismo que Carlos, no te estará esperando entre esos neones pero te está esperando igual, y le gustaría ver esa parte de ti que te hace inconfundible. Textos como este, si él pudiese leerlos seguro que no tendría palabras para decirte lo orgulloso que está de ti; que cuando llega el final uno pueda decir las palabras que dices aquí es para quedarse satisfecho por haber encontrado a alguien así y que sea recíproco. Has hecho y haces todo lo que has podido pero ahora no está en nuestras manos solucionar esto, así que intenta sacar esa fuerza que tienes cuando todo se viene abajo, tienes que sacarla por ti y por Gonzalo, que a él sí que vi que ya no le queda mucha, como a la hermana, es que es imposible asimilarlo todo así. Qué tristeza da esto, ya no por las promesas que no se cumplan, por tener que despediros aunque no os digáis adiós. Sabéis que me tenéis aquí para lo que necesitéis. Un abrazo Lucía

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es que la historia es para estremecerse, parece que la realidad supera siempre a la ficción. Sí, tan vivo, con tanto ímpetu, con tanta fuerza... y de repente todo se nos apaga. No puede ser! Es injusto, muy injusto. Lo sé, estaría comentando con sus comentarios tan suyos, jeje, los echo de menos. Eso es lo peor, no poder hacer nada, es la impotencia de ver cómo se escapa sin poder pararlo, pero es así. La saco, la saco, de verdad que sí, siempre queda alguna cuando pensamos que ya la hemos sacado toda. Hay que sacarla para continuar, porque esto será un bache, pero esto no puede acabarse así de rápido y así de mal. Yaaaa, Gonzalo está un poco agotado, pero sé que es fuerte, puede con esto, nos estamos apoyando el uno en el otro. Es duro, muy duro, pero no perdamos esa esperanza, yo quiero creer que aún puede haber una lucecita ahí encendida en toda esta noche negra. Gracias por todo. Un abrazo.

      Eliminar
  14. Estoy muy desconectada del mundo blog, parece que se me escapan las horas y no tengo tiempo para nada. He visto que un ser querido padece cáncer, espero que no esté resultando muy duro.
    Y si puedo preguntar, qué relación tienes con Dinamarca? Es que yo soy de ahí y como vi que lo mencionabas en varias entradas...
    :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bueno, entonces me alegro que estés por el sofá, que ese poquito tiempo que te queda te hayas pasado a hacernos una visita. Sí, está en Copenhague, hace unos meses he estado por allí y la verdad es maravilloso. Ahora está bastante malito, pero bueno, intentamos dentro de lo rápido y triste que está siendo todo, mantener la esperanza de que aunque el camino sea difícil pueda continuar la andanza.
      Mua guapa!

      Eliminar
  15. Sólo vengo, a decirte que me acuerdo de ti varias veces todos los días, y de tu "mago", sin conocerlo. Siempre me vienen a la mente, las palabras que le dedicaste en un post cuando todo iba bien, a algo que él hacía contínuamente: enviarte fotografías de algo que le llamaba la atención, de algo que le gustaba o quería compartir contigo, a pesar de la distancia... Expresaste muy bien lo que significaba: yo lo hago constantemete con las personas que quiero, y la intención es exactamente ésa... Lo que está sucediendo es terrible, pero si algún consuelo "nos" queda, es conocer a este tipo de personas y que su presencia, trascienda a través del tiempo y la distancia... Espero que no te importe mi "intromisión"; es un tema delicado.

    Un abrazo Estrógena.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Acabo de leerlo ahora, justo que me acaban de llegar nuevas noticias de ese "mago" como tú le llamas, ese arquitecto de lados incorrectos, tus palabras han conseguido recordarme esa época, ese post, esa parte de él que lo hacía único... y las lágrimas se me van resbalando por la mejilla. Sí, es terrible, tener que decirles adiós a personas así. Sigue haciendo lo que haces, no dejes de hacerlo, porque personas así sois las que hacéis que este mundo sea bonito, que esta vida merezca la pena. ¿Cómo importarme? al contrario, me ha llegado ese abrazo que me envías. Gracias. Un abrazo guapa!

      Eliminar

Cuenta lo que quieras, recuerda que esto es "un sofá para hablar"...

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails