26 de agosto de 2012

(DES)EOS. AMOR

Algo Me Aleja De Ti by Quique González on Grooveshark Las canciones, para que tengan sentido completo, tienen que estar asociadas a algo que sólo  nosotros sabemos. Al parecer, esta tiene ese significado completo para ella, la que camina por algunas líneas de este post. Así que para ella, y para vosotros. 

Y los conserjes de noche by Quique González on Grooveshark
 Yo, que tengo debilidad por Quique González, elegiría otra para este post, una de esas que tiene ese significado completo para mi. A esta le tengo un cariño especial. 

Este sofá se ha tomado vacaciones por su cuenta, eso y que me duele la cabeza y los pensamientos tropiezan unos con otros. Días sin sofá. Mientras, el sol se esconde, Agosto camina al final; el otro día, al anochecer, tuve la extraña sensación de que estaba en medio de Septiembre, con lo mucho que siempre me ha repugnado Septiembre (ay, noooo... qué apatía da todo esto)Estamos bajo una luna creciente, perfecta para deseos. En realidad, siempre es un buen momento para desear, y es que necesitamos desear, o más que desear, creer. Creer en el destino, en la suerte, en un dios, o en una estrella. Y siempre, siempre, siempre en uno mismo. Es complicadísimo levantarse sin que el día tenga un sentido. 


siempre asocio pedir deseos con soplar, la culpa la tiene él. Sí, sigo soplando como cuando era (más) pequeña ;) 

Y hablando de deseos comencé a darle forma a este post. Ayer, rodeada de algunas de mis burbujas pedíamos deseos, y no sé porqué éstos estaban un poco nostálgicos, bueno, sí lo sé pero entonces el post se haría bastante largo. Sólo diré un palabra: AMOR. O mejor dicho, (des)amor, ¿acaso hay una forma más potente de amor que el desamor? Propongo fiesta de singles, o que directamente venga una persona concreta para cada uno, que no me cabe duda alguna de que serían capaces de sacudirles la nostalgia. Y tras esto, se plantean la siguiente cuestión: si una parte y la otra lo desean, ¿por qué esperar? ¿por qué esperamos unos y otros si sabemos perfectamente lo que queremos que suceda? Y la respuesta sólo contenía una palabra: miedo. Tenemos miedo porque desconocemos el deseo del otro, y miedo a que su deseo no sea el mismo que el nuestro. Mientras, el tiempo sucede, cada uno en su lugar, y en sus cabezas la misma pregunta: "¿cuándo?". Y yo pienso que nos repartimos la culpa con el señor miedo, él por existir y nosotros por no matarlo. ¿Es mayor el miedo que el amor? a veces sí, otras empatan, y otras, las mejores, gana el amor. Y lo digo yo, que junto a otro terminamos una relación por miedo. Desconectamos el cable que nos comunicaba, muertos de amor y de miedo. Por eso y más, creo que el miedo es tan sólo un hábito; un hábito capaz de devastarlo todo, de agotar todo tu ímpetu, tu creatividad y tu risa si dejas que se traiga las maletas y se vaya instalando. ¿Y si hacemos justamente aquello que nos da tanto miedo? Los límites, casi siempre, los marcamos nosotros mismos. En el fondo, tan sólo depende de uno, pero para hacerlo se necesita valentía, firmeza y sobretodo, sueños. 

¿a dónde va a parar todo el tiempo perdido? salgan a por esa/e en el que están pensando sin más demora :)

Yo sé que ella, con su melena oscura, lacia y brillante desea que él la llame. Y no sé porqué, sin conocerle creo que él está esperando lo inverso. Ella dice que si le llama, colgará; que si le busca, se esconderá; que si le detiene, se escapará. Y yo, repito, creo que él está pensando lo inverso. Así ella no lo llama, no lo busca, no lo detiene. Él tampoco la llama, ni la busca, ni la detiene. Y cada uno en su sofá enredado entre pensamientos contradictorios, convenciéndose de que "es lo mejor" van posponiéndolo para la semana que viene, o la siguiente, o la siguiente... Ahora entra aquí la pregunta de antes: "¿por qué uno y otro esperan si saben perfectamente lo que quieren que suceda?". Lo identifico con rapidez, por situaciones en primera persona, como comentaba en el párrafo anterior; quizás por ello me siento tentada a llamar yo, a encontrarlos en este sofá y echar la llave. Estar ante la persona con la que podrías pasar el resto del tiempo que le queda a este mundo, y abrazarse a las suposiciones que parten del miedo, no es triste, es penoso. Hay historias que uno conoce, que podrían ser guión de cine, y siente el inevitable deseo de que terminen bien. Bien quiere decir juntos. 

Vamos a garabatear tu destino y el mío, ¿te atreves? 

¿Cuál es tu deseo?¿Por qué unos y otros esperamos? ¿Y esa vez que has matado al miedo y te has sentido invencible? Y él y ella, ¿hacemos que se encuentren y echamos la llave? 

22 comentarios:

  1. Yo también me quedo con "Los conserjes de la noche", una de las mejores. Sabía que de todo esto podrías hacer algo bueno, en tu estilo, y no me equivocaba. Lo que decíamos, esperamos por miedo, pero siempre se estaá a tiempo de matarlo. Decía que me gustan las historias que terminan bien y que no tengo duda de que algunas terminarán bien, porque sí, porque hay historias que no pueden terminar de otra manera. Matar el miedo y sentirte invencible, cuando haces y dices justo lo que sientes, no lo que crees que debes de sentir. Yo soy de los que cree que hay que salir a por ese en el que estás pensando. Los divanes sólo sirven cuando actúas, no?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es que es de las mejores, me encaaaaaanta! Gracias. Claro que sí, siempre estamos a tiempo de matarlo, pero a veces tardamos demasiado. Y a mi... en el fondo a nuestro cerebro le encantan las cosas que encajan bien, es decir, los finales felices. Por supuesto, yo también creo que hay algunas historias que no pueden terminar de otra manera que no sea bien. Sin duda, hacer y decir lo que uno siente es un acto de valentía, sobretodo en estas cuestiones. Hay que salir aún sabiendo que no se vendrá contigo... pero hay que hacerlo. A esa última frase tengo que decir un SI rotundo y mayúsculo. Analizar sin actuar no sirve para nada. Buen comentario Pablo. Muuuuaaaa!!!

      Eliminar
  2. Nunca comento aquí directamente y no me aclaro mucho, bueno y que nunca sé qué decir o si va ser una tontería después de tus textos tan bonitos. Pero hoy tenía que comentar, lo leí ayer por la noche al llegar y tuve que volver a leerlo y acabé los kleenex, porque entre las palabras y esa canción era imposible contenerme. Esto era una peli de esas de llorar. Sale tu energía positiva, y pienso que hay veces en las que sí gana el amor y que ya podría ser la mía. Y leo lo del miedo y tu historia y es triste que algo se termine por miedo y dan ganas de salir a por ese en el que estaba pensando. Me estoy liando pero es que tengo varias cosas que decir, esto da para mucho, qué bien cuentas la historia, en unas pocas frases fuiste capaz de contarlo perfecto, yo lo que creo es que muchos tendrían que leer este post y entonces seguro que ese inevitable deseo de que la historia termine bien le ganaría a todo el miedo. Es que la historia puedes leerla y ver la tuya, pero también puedes ver la de un amigo/a. No, si al final lo que tenemos que hacer es llamar unos a los otros, hay varias llamadas que hacer y varias llaves que pasar creo yo. No dejes nunca de contar así de bien las cosas que nos pasan a todos. Un beso grandísimo. Angi

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bueno, ya basta de decir que no comentáis porque igual suena a tontería, ¿cómo va a sonar a tontería? cualquier cosa que alguien diga aquí no será eso, sino lo que piensa y quiere compartir, esto es un sofá para hablar, si no hablamos no tiene sentido. Claro que ganará el amor, verás que sí, otra cosa es con quién ganará, eso ya no lo sabemos. Yo también creo que sí, que hay varias llamadas que hacer y varias llaves que pasar, así que manos a la obra! jeje. Gracias guapa, por la inspiración, por la visita, por el comentario, y por las risas. Muuuuaaaaa!!!

      Eliminar
  3. A mí me parece que más que creer en uno mismo o en Dios, debemos adaptarnos a la vida y sus circunstancias; no luchar contra el destino, antes, más bien, ser precavido, pero luchar nunca, se pierde tiempo y generalmente los resultados nunca son los esperados. Bueno, es lo que he aprendido en este tiempo de vida.

    Un gran abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Yo creo que debemos de creer en los sueños, y hacer que se hagan realidad. Sin sueños nada tendría sentido, no se trata de luchar contra nada, sino a favor, luchar a favor de los sueños. Mua!!

      Eliminar
  4. Xa vin que este sofá tomou vacacións, pero volve á carga, non perde a sua forma, eso gustanos. Hai que desexar, e sobretodo creer que pode ser posible. O destino e o amor parecen ir xuntos sempre. A pregunta eu creo que todo o mundo a pensa, e todos acaban tamén parando por medo, ¡que pesado o medo! eu creo que se o amor é de verdade gaña o amor por moi grande que sexa o medo. Pois claro que é penoso e moi triste perder o tempo por medo en vez de estar coa persoa que realmente desexas estar. Eu creo que hai que encontralos e que pase o que teña que pasar. Como dis ti, garabatear o destino. Xenial como sempre, escribes fenomenal. Un abrazo enorme Lu.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Xa volve, a verdade é que sí, que estiven desconectada en este Agosto que trouxo de todo un pouco. Sí, parece que van da man. Eu tamén creo que todo o mundo a pensa pero eso, o medo votanos atrás. Totalmente de acordo, se o amor é de verdade gaña sempre. EU tamén, jajaja, que se atopen e que pase o que teña que pasar. Gracias guapa, otro enorme para ti :) Mua!

      Eliminar
  5. Me encanta esta entrada, por los temas que has elegido: amor-miedo. Sentimientos tan distintos, pero a la vez tan unidos el uno al otro. Yo soy de las que creen que todo esta en ti, que eso no siginifica que no puedas compartir el peso de tus alegrias y penas con los demás, sino todo lo contrario debes hacerlo, ya que sin ellos no somos nada ni nadie, pero que si algo quieres puedes lograrlo, porque en definitiva todo lo que necesitas esta dentro de ti

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias. Yo creo que también, todo depende de uno mismo, si deseas algo de verdad y luchas por ello lo lograrás, no me cabe duda de ello. Las respuestas a esas preguntas que nos hacemos están dentro de nosotros, tan sólo hay que saber encontrarlas. Muuua!

      Eliminar
  6. Como siempre leerte es un placer, disfrutar de como compones una entrada a través de sentimientos,sensaciones, ideas... y surge de repente este todo con el que casi siempre me identifico.
    Un besito guapa, y no sé a dónde va el tiempo perdido, pero si sé que hay que aprovecharlo y disfrutarlo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Oooo... gracias Rose! Me alegra mucho verte de nuevo por aquí. Por supuesto, el tiempo perdido se queda en el cajón de los recuerdos y no vuelve nunca más, así que a por el que tenemos ahora mismo ante nosotros. Muuua!!

      Eliminar
  7. A menudo en la relaciones de pareja se establece una jerarquía, uno que tiende a dar más y otro que recibe más. Así dar el primer paso se asocia a veces con un síntoma de debilidad que proporciona "al contrario" un escalafón superior en la relación, y esa supremacia acostumbra a pronunciarse cada vez más.

    Acaso por ello a veces nos cuesta dara el primer paso.

    Claro que es una situación que ocurre en ciertas ocasiones. Otras veces se aplica la sentencia de "para qué intentarlo, quién me va a aguantar si no me aguanto ni yo".

    claro que otras veces las relaciones funcionan como un reloj, aunque no sé si son las más.

    un beso (y no hace falgta que te mencione qué canciones son las que se adaptan a mi mismidad como un guante, no?)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sin duda, las jerarquías existen en todo tipo de relaciones, otra cosa es como se manejen, o a donde se extiendan.
      Sí, pero esas excusas, al final son miedos disfrazados de diferentes formas, es más fácil decir "es lo mejor" que intentarlo y no conseguirlo. Preferimos la negación anticipada, que la confirmación de no haber conseguido la meta. Y siempre, el miedo. Pero sí, otras, gana el amor, entonces es mucho más divertido.
      No, creo que puedo imaginármelas, jeje. Muua!

      Eliminar
  8. Hola guapa, hacía ya tiempo, ¿eh? Veo que sigues con la misma calidad, y dejando poquito para añadir, eso es bueno, porque lo haces completo y englobas lo más importante. Siempre me siento cómodo en tu "sofá" :-) Es relajante.

    Pero a lo mío: septiembre es un nombre que engloba treinta días, un cambio de estación, nuevos proyectos. Como junio, salvo que éste se lleva todos tus premios. Si no hubiera septiembres, no habría junios, y si los junios fueran eternos acabarían siendo septiembres monótonos. Deja que te abrigue la noche, la lluvia y el fresco, esperarás con más ansias esos rayos que en realidad nunca se van.

    Un besito.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Siiiiii, Sbm! cuánto tiempo! me alegro de leerte. Gracias, bueno, la verdad es que este ha sido escrito así sobre la marcha y sin mucha dedicación, no contaba con mucho tiempo. Me alegro de que te sientas cómodo en este sofá. ¿Relajante? Bien, me gusta el adjetivo para el sofá, jeje.
      Siiiii... lo sé, puede que sí. Es que Junio es mucho Junio para ser uno sólo, jeje. Cierto, Junio tiene ese encanto porque termina y aparecen los Septiembres. Pues nada, habrá que dejarse llevar por el frío y la noche hasta que vuelva el sol :)
      Muua!!

      Eliminar
  9. Me encanta leerte ..
    ¡Es tan .......verdad todo lo que dices!
    Juntemoslos en el sofá y que sean ellos los que decidan que hacer con la llave
    ¿No había que ser valientes?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Cris. Me encanta verte por el sofá con tus palabras bajo el brazo :)
      Juntémoslos, y que triunfe la valentía... y el amor ;)
      Mua!!

      Eliminar
  10. En la antigüedad decían que todos los caminos conducían a ROMA, en la actualidad podemos decir lo opuesto, que todos los caminos nos alejan del AMOR... Por eso llegar hasta él es tan complicado, y entenderlo es casi imposible.

    Saludos

    J.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Nos alejan o nos acercan... depende de cómo se mire. Es complicado porque nosotros lo hacemos complicado, la vida a veces es mucho más sencilla de lo que parece. Entenderlo ya es otra cosa, pero el amor no hay que entenderlo, el amor es para sentirlo.
      Un saludo y gracias por la visita :)

      Eliminar
  11. ES todo un lujo y un placer leer tus palabras, poco a poco te van envolviendo y tu/mi mayor deseo en estos momentos es que no acaben, porque no quieres que el miedo venza al amor y acaben separados, porque no todas las historias de amor tienen un final feliz... pero en fin... todo será posible si mantienes los sueños encendidos!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Un lujo es recibir comentarios como este, saber que estáis ahí, tras la pantalla leyendo, que visitáis este sofá para hablar y le dais forma.
      Sí, creo que a todos nos gusta que la historia termine bien. El último párrafo es la historia de una amiga, y sí, tengo que reconocer que a mi me gustaría que terminase bien, es decir, juntos. Pero como tu dices, no todas las historias de amor tienen final feliz, pero yo creo que si no es feliz es porque no es el final... ;) Por supuesto, nunca, nunca, nunca dejemos de soñar. Muuuaaa!

      Eliminar

Cuenta lo que quieras, recuerda que esto es "un sofá para hablar"...

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails